Over opgeven en zo.......

Vol goede moed begon ik in september aan de opleiding zorgkundige.

Ik ging van de ene infosessie naar de andere en was overtuigd van mijzelf!

 

Ik zag het helemaal zitten. Ik was 7 jaar thuis gebleven, zorgde vol overgave voor mijn kroost en mijn man. Ook voor mezelf vond ik het zalig. Ik behaalde mijn diploma, ontdekte nieuwe hobby's en leefde van dag tot dag. Toch begon het te knagen, ik voelde dat ik meer wou dan thuiszitten. Ik wilde meer,..... ik was klaar om opnieuw mee te draaien in de maatschappij.

 

De eerste week moest ik woensdag en donderdag naar school voor nog meer infosessies.

Nog steeds overtuigd, volgde ik braafjes de sessies. Toen ik donderdagavond naar huis reed, had ik barstende hoofdpijn. Het was duidelijk dat mijn leeg en gevoelig hoofdje zoveel informatie niet meer aankon.

Het piekeren begon,.....

 

Het ganse weekend had ik hoofdpijn en deed ik niks anders dan piekeren.

Is dit het? Wordt dit het? Wil ik dit? Kan ik dit?

 

Ik vertrok maandag vol goede moed voor mijn eerste schooldag richting Ronse.

De eerste 2 uren, vielen goed mee. Kennismaking......altijd leuk  :-)

De 2 volgende uren ging over assertief zijn. Al heel duidelijk dat ik dat niet meer ben.
Probleem nummer 1

 

Tijdens de middag moeten we verplicht een infosessie van de VDAB volgen. Mijn spieren roepen om beweging.

In de namiddag zitten we op het derde, joepie, beweging, eindelijk......Daar gaan de meeste lessen i.v.m. zorg door. Jammer genoeg een lokaal waar bijna geen zuurstof aanwezig is. Puffen....

Na een uurtje mogen we al opstaan voor de eerste praktijkoefening. Pop aan-en uitkleden. Doet goed om de benen te strekken, toch voel ik nu al nek en rug tegenwerken. De 4 uurtjes gaan wel snel vooruit.

Ik verschiet van het tempo van lesgeven op dag 1!

 

Om 16.45 is de eerste schooldag voorbij. Maar nog niet voor mij. Ik heb een afspraak met mijn stagebegeleider om mijn stageplaatsen te bespreken.
Ik heb 2 stageplaatsen op 500 meter van mijn deur, maar de school doet moeilijk omdat het 32 km. van de school ligt. Je moet namelijk in een straal van 30 km. zitten.

Probleem nummer 2

 

We overleggen en overleggen,.... en het weegt, ik voel mijn hoofd voller en voller worden. Het geraakt er niet meer in. Ik word emotioneel.
En dan beginnen we over de liften. Ik heb namelijk een liftenfobie. Dan vertelt de stagebegeleider doodleuk dat ze er een doelstelling van maakt:

 'Jij zal elke patiënt met de lift vervoeren en uw kalmte bewaren'  Say What??

Ok, nu hou ik het niet meer droog. Het is geen kleine angst, maar een fobie. Mijn doelstelling is om later naar thuiszorg te gaan, en denk niet dat er veel woningen bestaan met liften.

Probleem nummer 3

 

Met rode gezwollen ogen rij ik naar huis. Uiteraard met de aanwezige hoofdpijn.

Tijdens een wandeling vertel ik alles aan mijn man. Mijn lieve begripvolle man waar ik altijd terecht kan. Hij geeft mij de raad om te stoppen.

 

Na een nacht vol gepieker, zoek ik een ganse voormiddag naar werk. Ik solliciteer op wel 20 plaatsen.

Ik mag namelijk de opleiding zo maar niet stoppen.
Kan enkel omwille van 2 redenen: Ziekte of Werk!

Ziekte is niet aan de orde dus blijft enkel werk over.

Het is dinsdag en ik moet donderdag naar school, dat betekent 2 dagen om werk te vinden.

Er is maar 1 soort werk waar ze continue aanwerven en dat is poetsen.

Dus dat wordt het!

 

Heb ik goeie uren? Ja

Heb ik werk in eigen streek? Ja

Nog vrije tijd? Ja

Degelijk betaald? Ja

één voor één belangrijke vragen! Ik wil er zijn als de kinderen thuis komen. Ik heb vrije tijd nodig voor al mijn hobby's ;-) Ik leef te graag; ik wil werken om te kunnen leven en niet meer andersom, dat is wel heel duidelijk geworden.

 

Donderdag verwende ik de kinderen met verse fruitsla als ze thuiskwamen. Mijn jongste vertelde me dat ze het fijn vindt, dat ik er ben als ze thuiskomt. En dan, .....dan weet ik dat ik de juiste beslissing nam.

 

Mijn man zegt altijd: 'Alles heeft zijn reden' En inderdaad, klopt helemaal!

 

Vanaf maandag ga ik poetsen! Hé, ik heb werk en dat voelt goed!